Waarschuwing: deze post kan triggerend zijn voor mensen met eetstoornissen. Ik noem gewichten en hoeveelheden (eetbui)voedsel.
Een paar dagen geleden kwam ik deze post van Xaviera tegen. Sowieso is haar hele blog prachtig, maar deze post sprak me in het bijzonder aan. “Finally,” dach tik! Eindelijk iemand die positief blogt maar tegelijk toegeeft dat ze niet het voorbeeld van gezondheid is. In deze post deelt Xaviera haar persoonlijke struggle met overgewicht.
Ik herkende veel in haar verhaal. Ook ik lees graag gezond-levenblogs en weet heel goed wat gezond is en wat niet, maar om je daar nou aan te houden…
Mijn probleem met eten begon al jong. Toen mijn zus en ik klein waren, was ik degene die het initiatief nam om flink uit de snoepla en koelkast te eten als onze ouders nog op bed lagen. Ik herinner me dat we soms rare combinaties namen. Worst met mandarijn of sinaasappelsap met hagelslag. Of dat abnormaal is voor een kind van pakweg zeven, weet ik niet. We werden wel aangesproken op het snoep en ander eten pakken. Niet dat we hele preken kregen over hoe slecht het was of dat onze ouders heel boos werden. Er waren wel regels over snoepen – één koekje of snoepje bij “theetijd” om vier uur. Tegen het snoep jatten ’s ochtends deden mijn ouders niet heel veel, maar juist op hun manier lieten ze wel weten wat ze vonden. Zo hing mijn vader ooit een briefje in de snoepkast met er heel groot “BOEVEN” op geschreven, zo groot dat ik het toen nog kon lezen. Mijn zus stond er toen zij leerde lezen op dat mijn ouders deze actie herhaalden.
Toen ik in de puberteit kwam, werd mijn snoepgedrag echt een probleem. Ja, ik weet dat meiden van die leeftijd best veel snoepen, maar ik snoepte écht veel. Ik haalde gerust op zaterdag een kilo snoep en at dit dan binnen een uur of twee op. Op school kocht ik elke dag een saucijzenbroodje en ik ben er een keer door klasgenoten op aangesproken dat ik mijn hele zakgeld (vijf gulden) er in één keer doorheen joeg aan candy bars. Dat waren dus vijf candy bars in één pauze.
Toen ik een jaar of veertien was, las ik een artikel over eetstoornissen. Ik zat toen helemaal niet lekker in mijn vel en bedacht me dat als ik een eetstoornis had, mensen me serieus zouden nemen. Onder een eetstoornis verstond ik anorexia. Mijn gedachten waren best gestoord in die tijd, maar ik had juist het omgekeerde gedrag: enorme eetbuien, die ik wel probeerde te compenserne. Braken deed ik maar heel af en toe, dus echt boulimia of iets soortgelijks had ik niet, maar ik had wel het zelfbeeld wat erbij hoort.
Toen ik uit huis ging, hielden de eetbuien een tijdje op, maar toen ik vanuit een trainingshuis voor gehandicapten op mezelf ging wonen, en zeker toen ik opgenomen werd, begonnen ze weer. Vlakbij de opnameafdeling was een winkeltje waar je vooral ongezonde meuk kon kopen. Ik probeerde mezelf wel in toom te houden, maar dat lukte niet.
Ondertussen had ik tot drie jaar geleden een normaal gewicht. Wel aan de bovnkant van normaal, maar nog normaal. Ik ben 1,53 m en woog jarenlang rond de 58 kg. Ik kon eten wat ik wou of niet, maar aankomen of afvallen deed ik niet. Long story short: drie jaar nadat ik begon met aankomen weeg ik 74 kg. Dit is minstens vijftien kilo boven normaal.
Afvallen heb ik nooit echt geprobeerd. Ik bedoel, niet op een gezonde manier. Een paar jaar geleden braakte ik regelmatig en misbruikte ik mijn door de dokter voorgeschreven Movicolon soms. Hier ben ik gelukkig vanaf. Helaas zijn de eetbuien alleen maar toegenomen. Bezoeken aan een diëtist leverden niets op. Logisch: ik weet best wat gezond is, ik doe het alleen niet.
Wat Xaviera zo mooi verwoordde, is dat ze, als ze echt mindful is, die rommel die ze in haar lichaam stopt helemaal niet lekker vindt. Ik ben dit eigenlijk helemaal met haar eens. En ja, dit zeg ik terwijl ik net toen ik het artikel zaterdag las, een heel blik knarkworsten en een zak sneop naar binenn werkte. Ik vind het net als Xaviera enrom inspirerned om healthy-livingblogs te lezen en zou zo graag die recepten uitproberen, maar als ik bij mijn man ben, is het de helft van de tijd toch weer pizza wat we eten. Op de afdeling krijg ik kant-en-klaarmaaltijden, maar ik ben niet van de biologische mafia, dus daar zit ik op zich niet mee. Als ik het nou echter bij gewoon drie gezonde maaltijden en af en toe tussendoortjes kon houden! Helaas denk ik nog steeds dat ik ongezond eten op de één of andere manier “nodig” heb, en wel nu en wel in grote hoeveelheden. Soms is het echt een eye-opener als ik merk dat ik net zoveel voldoening krijg van een zak snoep waar mijn man de helft heeft uitgehaald als van de hele zak. Helaas blijft dit besef niet hangen.
Een paar maanden geleden werd ik eens goed met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik was voor iets ongereelateerds in het ziekenhuis en de arts vroeg of ik boulimia had gehad. “Nee,” zei ik. Dat stond wel in de verwijzing van de huisarts. Nou heb ik nooit echt boulimia gehad. Het zou goed kunnen dat ik nu aan de criteria van een eetbuienstoornis (binge eating disorder) voldoe. Wat hieraan gek is, is dat ik mijn eetprobleem veel serieuzer nam toen ik nog braakte dan nu, terwijl ik nu lichamelijk ongezonder ben (door mijn overgewicht). Ik ben echter op dit moment helaas niet in de gelegenheid om hulp te vragen voor mijn eetprobleem, buiten dan het bezoeken van een diëtist. Dat is wel jammer, want ik zou ergens graag iets aan mijn eetprobleem doen. Je moet het natuurlijk uiteindelijk zelf doen, maar steun om met mijn eetgestoorde gedachtes om te gaan, zou best welkom zijn.
It's me, Astrid 